Lieve lezer,
Afgelopen zondag zaten ondergetekende en senior op de fiets (twee fietsen in totaal). Doel: Het afleggen van 260 km, van een gehucht boven Parijs tot aan én over de wielerbaan van Roubaix, vlakbij Lille. Op de openingskilometers na is het traject gelijk aan dat van de profkoers Parijs-Roubaix, in de volksmond
de Hel van het Noorden genaamd. Hieronder leest en ziet u waarom.
Onderweg 46 km kasseien (wat wij
kinderkopjes noemen), verspreid over zogenaamde
zones pavées, varierend van lengte (425-3700 m), geconcentreerd in de laatste 160 km. Deze stroken zijn ware sluipmoordenaars. Op elke strook gaan je polsen en vingers iets meer pijn doen. Na een stuk of 15 houden je handen niet meer op met pijn doen. Dan moet je er nog 12...
Je enige hoop is dat langs de volgende strook een strookje zand of enigzins berijdbaar gras ligt. Hoewel zich in zand zowel als gras soms gevaarlijke kuilen bevinden, die een stevig staaltje stuurmanskunst vergen, die steeds moeilijker op te brengen is naarmate je moeier wordt, is het steeds moeilijker opbrengen van de benodigde concentratie beslist te verkiezen boven het moeten ondergaan van de helse pijnen die het passeren der stenen teweegbrengt.
Als begaanbaar zand en/of groen ontbreekt, dienen de kasseien over de
bolling, d.i. het midden van de weg, logischerwijs de plek waar de steentjes nog het dichtste bij elkaar liggen gezien de bouw van auto's en (vooral) tractoren, geslecht te worden. Op een aantal stroken doet ook de bolling niet meer denken aan pak 'm beet het beroerdste stuk van de hoofdstedelijke Prinsengracht - tenzij op het moment dat dat is opgebroken...
De bolling
De enige manier om levend aan de overkant van een kasseienstrook te komen, is zwaarder schakelen, en zo hard mogelijk fietsen. Op die manier duurt het het kortst, en dreunt het het minst. Alleen wordt zwaarder schakelen en zo hard mogelijk fietsen na 220, 250 km verrekte lastig.
Overigens wordt over het algemeen een temperatuur van een graad of 19 als 'ideaal fietsweer' beschouwd. Half bewolkt is prima. Zondag was de hemel staalblauw. De middagtemperatuur bedroeg 32ºC. Het aantal 'lotgenoten' danwel medegekken bedroeg naar verluid 3000. Het is onbekend hoeveel daarvan de martelgang overleefd en/of volbracht hebben...
Bijgaande een foto-impressie van een gedenkwaardige dag.
Uitzicht vanuit de hotelkamer in Soissons; de dag tevoren.
Het 'speciaal voor fietsers samengestelde diner' die avond bestond uit spaghetti met opgewarmde ketchup. Dat laatste mag u letterlijk nemen...
Senior bij de start. We schrijven 6.15u. 's Ochtends.
De eerste slachtoffers. Locatie: De eerste stempelpost, na 100 km.
Paps laat een euvel aan z'n fiets verhelpen. De mecanicien is overigens een vriendin van oom Ben. Op de achtergrond wordt een medefietser geholpen aan de gevolgen van zijn val. Niet lang na het nemen van deze foto werd hij naar het ziekenhuis gebracht door de
pompiers waar hij naar later zou blijken op diverse plaatsen gehecht is. De vleeswond op zijn arm was te groot om te hechten. Naar nog later bleek is een andere deelnemer met een beschadigde rugwervel naar het ziekenhuis gebracht. De
Hel is niet voor watjes...
Pa in actie, op een licht stijgende kasseienstrook, met tegenwind, onder de gloeiende zon. Het echt vervelende aan deze strook, was dat 'ie direkt volgde op de vorige strook, echter na een T-splitsing. Dat je op die splitsing naar rechts moest (naar links lagen ook kasseien) kon je pas op het laaste moment, na flink afremmen zien. Zoals eerder besproken is snelheid voor een relatief pijnarme overtocht een vereiste...
Joop heeft zoals te zien hier een reddend strookje zand gevonden.
De tweede...
En de derde stempelpost, beiden op een pittoreske locatie. Hier, op de derde stempelpost, wierp vader de handdoek in de ring. Enige pijnen, toegevoegd aan de barbaarse omstandigheden, deden na een uiterst respectabele 160 km het verstand boven de prestatiedrang prevaleren. Zoonlief moest er nog 100...
Ondergetekende in actie op de bolling. Hoe hard -zowel vooruit als (vooral) naar boven en beneden- het gaat is te zien aan de ketting; normaalgesproken loopt deze vanaf het voorste tandwiel volmaakt horizontaal naar de derailleur onder de as van het achterwiel...
De tweede foto (met nog net zichtbaar een wiek van een van de Noord-Franse
moulins) was overigens voor een belachelijk bedrag online te bestellen. Gelukkig was de beveiliging van de site in kwestie wat minder rigide ;-)
En dan eindelijk, na 260 km, de wielerbaan van Roubaix, de finish. Verbrand, doodmoe, gemarteld, geestelijk en lichamelijk volslagen kapot. En dolgelukkig.
Twee dagen later resten pijn, voldoening en de herinneringen:
Het kaderplaatje
De volle stempelkaart
De trofee
Het uiteindelijke dagkilometrage
Domweg gelukkig in dapperstaat,
V.
