Schroom
Ik moest laatst aan je denken,
nou, ik moest niet maar
ik deed het toch;
Ik wist niet zeker of
het van je mocht
maar had het
Voor ik daarbij stilgestaan had
al gedaan en dacht
direct daarna
al ergens anders aan.
Je vroeg me laatst of ik je had gemist,
ik dacht dat je wel wist dat
ik niets anders heb gedaan.
nou, ik moest niet maar
ik deed het toch;
Ik wist niet zeker of
het van je mocht
maar had het
Voor ik daarbij stilgestaan had
al gedaan en dacht
direct daarna
al ergens anders aan.
Je vroeg me laatst of ik je had gemist,
ik dacht dat je wel wist dat
ik niets anders heb gedaan.
geoogst door Vincent om 1:39 a.m.
10 Mijmeringen:
Deze blijft het allerprachtigst... ;-).
Hoe dat zo? :P
Daarom...
Wat? Zijn jullie het eens? :P
Denkelijk niet om dezelfde reden...
Ik vind dit ook de mooiste en ik kan het ook niet uitleggen.
Mogelijk omdat het (een van) de meest 'oorspronkelijke', lees minst 'stukgestoeide' is? dat kunnen jullie meisjes meestal wel waarderen :P
V.
Ik wilde je bij dezen even attent maken op een gedichtje van Adriaan Roland Holst, het eerste couplet waarvan mij wel aan het laatste van "Schroom" doet denken:
"Ik heb zoo lang aan je gedacht
dat ik mij niet alleen meer voel,
en dit geluk heb ik gewacht
als innigst doel."
[Nachtliedje.]
Dit wordt door Jan Elemans gequote in zijn korte biografie van Roland Holst; de context van deze quote is op mijn weblog te lezen (en de context van die context evt. hier in huis). Die context doet me wel aan mijn eigen ontwikkeling denken.
Ik mag toch hopen dat (het slot van) 'Schroom' dit inderdaad 'slaapverwekkende', volstrekt ideeeloze schoolvoorbeeld van Sinterklaas-rijm (gedacht/gewacht, voel/doel) overtreft.
Als ik zulke het niveau van Frans Bauer en Marco Borsato nauwelijks ontstijgende regels had durven (laten) publiceren, zou ik het niet wagen mezelf (nog) dichter te noemen...
V.
Ritme is zoveel belangrijker dan rijm...
Wat mij interesseert zijn niet zozeer zijn gedichten, alswel de man zelf. Zoals Daniel Conway schrijft;
"Great individuals are always artists in Nietzsche's sense, for, in the course of their self-overcomings, they inadvertently produce in themselves the beauty that alone arouses erotic attachment. By virtue of their self-creation, exemplary figures come to embody 'the great stimulus to life', unwittingly inviting others to join them in the pursuit of self-perfection. Nietzsche consequently admires Goethe not so much for his creation of Werther and Faust, as for his self-creation, of which all else is derivative".
[Love's labor's lost.]
Het heeft, in het licht van het bovenstaande, geen zin om naar schoonheid te streven in onze kunstwerken. Veeleer moeten we bij onszelf beginnen: als wijzelf mooi zijn, wordt alles dat uit ons vloeit sowieso ook mooi. "Mooi": dat betekent voor mij natuurlijk machtig (als in "een machtig gezicht!").
En "bij onszelf beginnen" - dat houdt niet in bij onze geest, maar bij ons lichaam...
M E N S S A N V S I N C O R P O R E S A N O
Een reactie posten
<< Home