Zoeven

Gisteravond, aan het einde van een martellange dag, liep ik na lange tijd weer eens door de Deurloostraat. Zonder duidelijke aanleiding viel me het woord 'zoëven' te binnen. Dit woord, waarschijnlijk ooit eens gelezen in een kinderboek geschreven voor een eerdere generatie, heeft voor mij altijd een haast magische uitstraling bezeten... Een substantieel aandeel in deze magie heeft ongetwijfeld mijn toenmalige volstrekte onbekendheid met het fenomeen 'trema'. Wat ik las liet echter weing aan duidelijkheid te wensen over. Hoe kon immers een moment een dermate korte tijdsspanne eerder beter aangeduid worden dan met 'zoeven', een bijwoord dat onmiddelijk de machtige snelheid van alles wat op die leeftijd jongenshartjes doet bonzen in herinnering roept: Vliegtuigen, treinen, racewagens... Brandweerauto's niet te vergeten!

Hoe het ook zij, met een uitgeputte maar tevreden glimlach op mijn lippen liep ik aan 'zoëven' denkend door de Deurloostraat en keek onwillekeurig naar rechts...
Alwaar zich een verder non-descript gebouw bevond waarvan slechts het bordje dat denkelijk mijn oog getrokken had de bestemming verraadde: 'Vrij katholieke gemeente'. Me dunkt een aangename instelling...

Volmaakt gelukkig voltooide ik zoevend de resterend meters van mijn lange tocht huiswaarts.